Siyaset ciddi bir iştir. En azından öyle olmalıdır. Aldığınız kararlar, takındığınız tutumlar, yaptığınız işler koskoca bir
devleti
milleti ilgilendiriyor. En basitinden bir
siyasi partinin bir ilçe başkanlığı bile ciddi bir iştir. Çünkü
Türkiye'de bırakın popüler partileri ismini cismini hiç duymadığımız -
tabela partileri diye anılan- siyasi partilerin bile binlerce
seçmeni sempatizanı var.
Peki siyasete bakalım. Ciddiyet var mı yok mu. Örnekler üzerinden gidelim. Neticede bu yüksek lisans tezi değil :). Bir sözlük yazısı :). Siyasetin ciddiyetsizliğini ciddi bir lügatte pekala tartışabiliriz. Çünkü burası pekala çoğu yere göre çok daha ciddi bir ortam.
Bu ülkede
dombra müziğinden seçim şarkısı yapıldı mı. Şivan perver devlet ricaline ibrahim tatlıses ile birlikte konser verdi mi. Evet.
Bu ülkede bazı siyasiler dans ediyor mu. Evet hem de çok güzel.
Z kuşağı diye tasnif ettikleri kesime hoş görünmek adına bazı tuhaflıkları koca koca adamlar hiç utanmadan yapıyor mu. Evet bilfiil.
Bir cumhurbaşkanı adayı
Starbucks'a gidip kahve içip beraberindeki bir kısım zat ile kalp işareti yapıp poz veriyorlar mı. Evet en afillisinden.
Hdp/pkk'nın 2014 cumhurbaşkanlığı seçimlerindeki adayı medyada sazla sözle şişirildi mi. Evet baya uğraşıldı.
Bir ara akil adamlar yok muydu. Vardı. Hem de en akillerinden.
Bazı eski oyuncular tiyatrocular siyasetçi oldu mu. Evet. Tıpkı zelenski gibi. Ne yaptı zelenski ukrayna'yı. Gümletti.
Örnekler çoğaltılabilir. Daha çarpıcı ve
trajikomik örnekler de bulunabilir. Meramımızı ifadeye kafi geleceği kanaatiyle örnekleri burada keselim. Kitabın ortasına gelelim.
Şirketler milletlere düşmandır. Dünya sistemi güçlü bir millet güçlü bir devlet istemiyor. İstemediği için de ciddi bir siyaseti tasvip etmiyor. Buna müsaade etmiyor. "Ben z kuşağı ortaya çıkardım siz de bunlar gibi yapın sakın haa ciddi filan olup da
milli menfaat,
milli şuur,
milli kimlik gibi temayüller göstermeyin" diyor
patronlar. Bunlar da "tamam abi ne demek" diyorlar. Mesele bu.
